KozmikRüya
New member
Bu röportajımız oldukça sanat içermektedir. Ülkemizde gerçekleşen her bir muvaffakiyet hikayesi desteklenmeli, tanıtılmalı ve daha fazla kişi ile buluşturulmalıdır. Bilhassa milletlerarası bir ayrıntı barındırıyorsa… Sanata paha göstermek kendi kültürümüzü ve tabiatımızı tanıtmak için bir araç olabilmektedir. Oyunculuk mesleğiyle kozmik kıymet kazanmış, yakından tanıdığım ve meslek basamaklarından keyifle haberdar olduğum arkadaşımla sohbet etmek ve sizlere sunmak çok heyecanlıydı. Tatyana’yı, (başrol oyuncu) ben de röportajımız yardımıyla tanımış olmaktan pek memnunum. Sorulara verdiği yanıtları bir daha Oğuzhan’ın Rusçayı Türkçeye çevirisi ile sunmuş oluyorum. Ayrıyeten teşekkür ederim.
Şimdiden herkese keyifli okumalar dileriz…
Oğuzhan Cemi ve Tatyana Cherdyntseva kimdir, niye oyunculuk?
Oğuzhan Çemi
-1980 İstanbul doğumluyum. Uzun yıllar silahlı kuvvetlerde nazaranv yaptığım devirlerde içimde daima oyunculuk aşkı vardı. Tabiki nazaranvim sebebiyle bunu yalnızca amatör olarak tiyatro ve yaratıcı drama eğitimleri ile devam ettirebiliyordum lakin emekli olduktan daha sonra profesyonel olarak yapmaya karar verdim.
Oyunculuk eğitimimi Craf Oyunculuk Atölyesi’nden aldım. Derslerimizin içeriğinde kamera önü oyunculuk eğitimi de vardı. Akabinde Tiyatral Sanatlar Akademisi Vakfı’nda da burslu bir daha tiyatro ve doğaçlama eğitimleri aldım. Bu eğitimlerle bir arada eş vakitli olarak ufak ufak projelerde yer almaya başladım. Biroldukca reklam sinemasında oynadıktan daha sonra son iki, üç yıldır ‘Savaşçı, Sol Yanım, Naim Cep Herkülü’ üzere dizi ve sinemalarda rol aldım. Son olarak da Rus devlet kanalında yayınlanacak olan bir daha Rus imali ‘Acı Tuzlu Aşk Denizi’ isimli dizide başrol oynadım. Çekimlerini Fethiye’de yaptık. Artık ikinci dönem için görüşmeler yapıyoruz. Benim için epey hoş, eğlenceli bir deneyimdi.
niçin oyunculuk probleme karşılığım ise oyunculukla ilgilenmeye başladıktan daha sonra fark ettim ki bir oyuncu hislerini özgür bir biçimde yansıtabilmekte. Beşerler günlük hayatlarında maalesef bunu yapma lüksüne sahip değiller. Günlük hayatta gerçek hislerimizi pek yansıtamıyoruz. Hepimizin yüzünde bir maske var. Toplum ne istiyorsa ona nazaran hareket etmek zorunda kalıyor ve onu göstermek zorunda hissediyoruz. Sahnede keyifli bir insanı canlandırmanız gerekiyor ise sahiden içinizdeki o memnun çocuğu gösterebiliyorsunuz. Sonlu, agresif, korkak ya da telaşlı bir karakter hiç fark etmez kendi ortasındaki o hisleri yansıtmış oluyorsun. Maalesef gündelik hayatta hiç birimiz doya doya hislerimizi gösteremiyoruz, paylaşamıyoruz. Ben o yüzden de oyunculuk yapmayı hayli seviyorum. İçimdeki o hisleri gösterebilmek için. Birçoğumuz üzere ben de işim gereği senelerca bunu yapamadım artık her projede bu özgürlüğü tadıyorum.
Tatyana Cherdyntseva
– Ben Tatyana Cherdyntseva. Belarus’un Minsk’te kentinde sanatçı bir ailede doğdum. Müzik yeteneklerimi geliştirmek için Ulusal Akademik Bolşoy Opera ve Bale Tiyatrosu’ndaki Çocuk Müzikal Tiyatrosu stüdyosuna gittim. “Peter Pan” müzikalinde (Wendy’nin rolü) 13 yaşında birinci büyük rolümü almış ve profesyonel bir direktörle rol üzerinde çalışma bahtı bulmuştum. Prova sürecinde ise oyunculuktan öteki hiç bir şey yapmak istemediğimi fark ettim. Profesyonel bir oyuncu olma dileği bir gaye haline geldi. Tiyatro okuluna girdim ve daha sonra Minsk Sanat Koleji’ne, gelecekteki mesleğimin temelini atan Nikolai Nikolaevich Belyan’ın rehberliğinde oyunculuk kursuna girdim. Üçüncü yılımda, Belarus Devlet Müzikal Tiyatrosu’nda solist olarak sahne aldım.
Akademide okurken bile benim için bir yenilik olan Belarusfilm’in seçmelerine gitmeye başladım zira sinemalarda oynamayı planlamadım lakin sahnedeki meslektaşlarım beni teşvik etti. ‘Kurtar ya da Yok Et’ sinemasında askeri hemşire olarak birinci kamera önü rolümü aldım ve Almanca oynamak gerekiyordu. Kolay değildi, lakin bu rolü başardım ki daha sonrasında kast yöneticilerinin ve direktörlerinin ilgisini hissettim ve seçmelere davetler gelmeye başladı. Lakin tiyatroda oynamaya devam ettim. Bu niçinle, bana o denli geliyor ki bu meslek beni seçti!
Sence oyunculuk nedir ve niye kıymetlidir?
Oğuzhan Çemi
-Oyunculuk Maisner’in dediği üzere ‘’Hayali koşullar altında yaşamaya devam etmektir.’’ Aslında niye oyunculuk yaptığımın tam olarak karşılığı da bu. Bence yalnızca oyuncular için değil seyredenler için de biroldukca hissin açığa çıkmasına yardımcı oluyor. izleyiciye görsel olarak, müzikle ve kıssayla birden hayli duyusuna hitap etmiş oluyoruz. Yaşadığımız bu günlük hayattın koşuşturması içerisinde kullanamadığımız ve üzerini kapattığımız hislerimizi, izlediğimiz birfazlaca yapıtla yüzeye çıkartıyoruz. sıradan bir örnek vermek gerekirse; gün içerisinde hiç ağlamıyorsun ancak akşam romantik yahut hüzünlü bir sinema izlediğin vakit ağlamaya başlıyorsun. Senaryo ve dizinin içeriği seyircinin hislerini dışarı çıkartmış oluyor. Gerilimli bir günün akabinde güldürü sineması izlediysen kahkahalar atıp his durumunu değiştirebiliyorsun. İçindeki memnunluk ve sevinç hissini o oyunculuklar ve senaryo yardımıyla dışarı yansıtabiliyorsun. Seyirci açısından durumu ele aldığımızda bunları söylemek mümkün ve bunun da değerli bir durum olduğunu düşünüyorum. Birinci soruda yanıtım oyuncular içindi bu sorunun karşılığı ise oyuncuları izleyen seyirciler için. Eserler ortaya çıktıktan daha sonra günlük hayatın geriliminden üzerini örttüğümüz hislerimizi sinema, tiyatro, müzik, fotoğraf üzere sanat kısımlarıyla o hislerimizi yaşamamıza imkan sağlamış oluyoruz.
Tatyana Cherdyntseva
Kendimden başlayacağım. Oyunculuk yapmadan yaşayamam. Yaşayamıyorum, nefes alamıyorum, sevinemiyorum. Yalnızca tüm artıları ve eksileri ile daima çalışmak beni sahiden memnun ediyor! Zira şu ya da bu karakter üzerinde çalışarak, onun davranışlarını, güdülerini, kıssasını anlamaya çalışarak kendimi ve genel olarak insan tabiatını daha derinden anlıyorum. Yeni, bahadır, hoş, kimi vakit korkutucu hisler yaşıyorum hatta kimilerini kendi hayatımda asla yaşayamayacağım.
Oyunculuk izleyici için niye değerlidir sorusunun karşılığı ise şimdi tıpkı; hisleri deneyimlemek. Memnunluk, sevinç, öfke, ümitsizlik, hasret, aşk… Beyaz perde önünde yahut tiyatroda otururken hisleri hissetmek. Ağlamak ve gülmek, empati kurmak ve bundan çekinmemek. ömrümüz her geçen gün hızlanıyor. Kıymetli şeyleri düşünecek vaktimiz yok. Oyunculuğun gayesi, insanların zihinlerini kalpleri aracılığıyla etkilemek ve onları daha güzel hale getirmektir.
Oyunculuğun geleceği nereye gidiyor?
Oğuzhan Çemi
-Ekonomik dertler sebebiyle biroldukca üretimci, senarist, direktör ve oyuncu aslında bölümün ortasında olan herkes maalesef daha fazlaca izlenecek eserler üzerine yoğunlaşıyorlar ve işin kalitesi düşebiliyor. ‘’Sanat sanat için mi, sanat toplum için mi?’’ sorusunun güncellenmesi gerektiğine inanıyorum. ‘’Sanat sanat için mi, sanat para için mi?’’ olabilir şu an. İçinde ekonomik dertler olan işler, fastfood yapıyor o süreci. Tüketim toplumu olduğumuzdan beri tıpkı yemek alışkanlıklarımız üzere her şey biraz fastfood hayat biçiminden nasibini alıyor. Günümüzün ömür tarzları sanata da şüphesiz yansımış oluyor. Dijital platformlar tahminen biraz can simidi üzere gözüküyor. Orada biraz daha reyting tasası olmadığı için daha sanata kıymet veren kaliteli eserler çıkabiliyor. Lakin TV izleyicileri için tıpkı şeyi söyleyemeyebiliriz. Bu durum bir ayrışmaya gidiyor. Ülkenin sosyo-kültürel yapısına bakılırsa iki sınıfa ayırırsak AB kümesi daha epeyce dijital platformalara kayıyor, total kümesi ise televizyon izliyor genel olarak. Reklam verenlerde tabi buna göre bir akış ortasında kalıyor. Televizyon izleyenlerin sosyo-kültürel yapısına nazaran reklamlar da değişiyor. Tahminen bu dijital platformlar oyunculuk manasında bir can simidi olabilir dediğim üzere. Bence bütün dalın, önümüzdeki devirlerde şapkalarımızı önümüze alıp düşünmemiz gerekiyor. Tabi ben bunları ikaz ediyormuş üzere bir pozisyonda değilim. Bu işe epey yeni gönül vermiş birisiyim. Yalnızca tahminen eski izleyici yeni oyuncu olarak daha net görüyor olabilirim.
Tatyana Cherdyntseva
-Bu hususta yorum yapmak benim için güç artık biroldukca farklı usul kullanan oyunculuk okulu var. Yani tiyatro ve sinema sanatının gelişmeninde her şey hareketlidir, değişir, gelişir… Her şeyin çeşitliliği içinde düşük kaliteli şeyler de ortaya çıkar lakin başyapıtlar da doğar. Bana o denli geliyor ki bu biçimde bir durumda herkes beğenisine bakılırsa bir şeyler bulabilir. Her bin başarısız deneme ve kusur için her vakit bir keyifli keşif olacaktır. Bu niçinle optimist kalıyorum ve sanatımızın yaşayacağına ve sırf ileriye ve üste hakikat ilerleyeceğine inanıyorum!
En son ortasında olduğun projede başrol oynadın. Bize biraz bu projeden bahseder misin?
Oğuzhan Çemi
-Rusya devlet kanalında yayınlanacak Rus imali bir proje. Cast arayışı içine girdiklerinde beni bu proje için uygun bulmuşlar ve birkaç ay evvel irtibata geçtiler. Çekimlerin bir kısmı ülkemizde oldu bir kısmı Rusya’da. Öykünün ikinci ve daha sonraki kısımları Türkiye’de çekilecekti. Oynadığım karakter Rusça konuşan Türk bir karakter. Teklif bana ulaştığında heyecanlandım. Kesinlikle ortasında olmak istedim bu projenin zira hem de Gazi üniversitesi Rus Lisanı ve Edebiyatı da mezunuyum. Bunu oyunculuğum ile birleştirmek yani aldığım iki eğitimi bir ortada kullanmak hayli farklı bir heyecandı.
Hikayede Rusya’da başlayıp eski münasebetinde problemler yaşayan bir bayanın Türkiye’de tatile gelmesi ve olumsuz olaylar yaşadıktan daha sonra onu bulunduğu durumdan kurtaran Akif karakterini canlandırdım. Çekimler yaklaşık bir ay kadar Fethiye’de sürdü. Tüm kısımları çektik. Artık montaj etabında ve yayınlanmasını bekliyoruz. Ayrıyeten biz de heyecanla ikinci dönem için haber bekliyoruz zira kıssa yarım kaldı.
Özellikle takımımız hayli kozmopolitti. Direktörümüz Rus, üretimcimiz Çeçen, kostüm grubumuzda Ukrayna’lı arkadaşlar vardı. Ermeni, Azeri beşerler vardı teknik kısmında. Bayan başrol oyuncumuz bir daha Belaruslu’ydu. Türk olarak ben vardım. Çok disiplinli olduklarını gördüm. Benim esasen alışkın olduğum bir şey disiplin. Bu projedeki tüm takımın da bu biçimdesine disiplinle çalışması hepimizi memnun etti. Herkes kendi işine son derece saygılı ve özenliydi. Bunları gözlemlemek hem öğretici oldu birebir vakitte keyifli. Umuyorum bu proje gerçekleşirse ortalarında bir daha olabileceğim. Ayrıyeten muhtemelen o projeyi ülkemizde de izleme bahtımız olacak.
Tatyana Cherdyntseva
-Tabii ki! ‘Acı-Tuzlu Aşk Denizi’, Türkiye’de, Rus televizyonunun ana akım kanallarından Rossiya 1 için çekilen birinci projelerden biri. Dizi, Türk oyuncuların ve sinema grubunun bir kısmının iştirakiyle dört kısımlık bir melodram. Aslında bu projeye Fethiye’de çekildiği için iş tatili demek daha uygun olurdu. Benim için unutulmaz bir proje…Türkiye’de birinci defa sinema çektim. Birinci sefer yabancı bir sinema takımıyla çalıştım. Bu projede her şey bir ortaya geldi. Hoş, romantik bir öykü. Yani epeyce uluslu sinema takımımız, Rus ve Türk tarafınca kusursuz oyuncular, olağanüstü bir direktör, yetenekli bir kameraman ve bununla birlikte hepsi sevinçli, kibar ve arkadaş canlısı insanlardı. Müsaade günümde bile çekime gelmek istedim. Bu benim için inanılmaz bir tecrübeydi, unutulmaz bir macera yaşadım ve kuvvetli dostluklar edindim.
En son ortasında olduğun projende yahut başkalarında yaşadığın en değişik tecrübe neydi?
Oğuzhan Çemi
-Filmin final sahnesinde başrolü paylaştığım oyuncu arkadaşım Tatiana’ya evlenme teklifinde bulunuyordum ve yüzüğü taktığım anda birbirimize bakıp gülümsüyorduk. Aslında senaryo böyleydi. Biz bunu çekerken apansızın direktörümüz ‘’Öpüşmeden evlilik teklifi mi olur?’’dedi. Tabi epey şaşırdım zira Türkiye’de bu şekil sahneler senaryoya kesinlikle yazılır ve oyuncu bunu bilir hatta onay alınır. Direktörün o an ortasından gelince ve fazlaca doğal olacağını düşününce rol arkadaşımla bunu kabul ettik ve doğaçlama bir biçimde o sahneyi ekledik. Sinemanın son sahnesi şu ana kadar yaşadığım en enteresan tecrübe oldu.
Tatyana Cherdyntseva
-Tüm projelerimi düşünürsem, bu biçimde muhtemelen en tuhaf ve en olağan dışı şey, kahramanın sahnelerden birinde gerçek bir sığır gözü yemesi gerekiyordu. (‘Messing’in Öğrencisi’ dizisi) Tabiki hem sahnede tıpkı vakitte sette her vakit her şeye hazırdım ve malesef bu da oldu. Gözün tadının epey daha makûs olacağını düşünmüştüm. Bu ortada lakin İlaha şükür, kahramanın gözü yerken mutluymuş üzere davranmasına gerek yoktu.
Bu Rus-Türk projemizde ise bir epeyce şey benim için sıradışıydı. Lakin komik anılarımdan biri, çekimler sırasında aslına bakarsan arkadaş olduğumuz, yetenekli oyuncu Oğuzhan, direktörümüzün son sahneye senaryo dışı bir öpüşme sahnesi koymasıyla biraz başı karıştı. Rusya’da kimi vakit işler direkt sette oluşturulur. Senaryoyu değiştirmiyoruz ancak doğaçlama yapma özgürlüğümüz de var. Bir şeyler icat ediyoruz, bir şeyler ekliyoruz, bir şeyler kesiyoruz. Benim için bu öpücük sürpriz değildi. Öpücüksüz aşk sineması olur mu? Kıssa için bir artı olacağı ortaya çıktı ve ekledik. Utangaçlık, heyecan, dikkat ve hassasiyet – bunların hepsi finaldeydi ve fazlaca inandırıcı görünüyordu. Kıssa de bu biçimde olmalı esasen.
Örnek aldığın aktörler var mı? Bundan daha sonrası için hayallerin neler?
Oğuzhan Çemi
-Christoph Waltz beğendiğim ve örnek aldığım bir oyuncu. Türkiyenin Christoph Waltz’u olmak isterim. Ayrıyeten ‘Soysuzlar Çetesi’ sinemasından daha sonra hayranlığım giderek arttı. Kendisi Oscar ödüllü bir oyuncudur. Ödül aldığı bu sinemada birkaç lisanı anadili üzere kullanan bir nazi albayını canlandırıyor. Hayalimdeki rol tam olarak bu. O sinemadaki o karakter tam olarak benim idolüm diyebilirim. Bir sinema sinemasında birkaç lisanı epeyce akıcı kullanabilen oyuncu olmayı fazlaca isterim. Bir de hani denir ya ‘’Ülkemi yurtharicinde temsil etmek istiyorum.’’ diye benimki biraz zıt oldu evvel yurtharicinden başladım. Bu yurtdışı projelerinde olmayı tabiki fazlaca istiyorum ancak umarım önümüzdeki devirde kendi izleyicilerimizle de buluşuruz.
Tatyana Cherdyntseva
-Bir sürü dileğim ve planım var. Bir periyot projesinde oynamak isterim. Örneğin, Shakespeare’in Leydi Macbeth. Bir fantastik sinemada (Black Mirror üzere bir şey) oynamak isterim. Hakikaten Rusya haricinde çalışmaya başlamak istiyorum. Çok değişik. Artık İngilizce çalışıyorum fakat Türkçe öğrenmeye başlamayı düşünüyorum niye olmasın? Çekim yapmak için Türkiye’ye dönmeyi hayal ediyorum. Burada çalışmayı nitekim hayli sevdim. Kusursuz yetenekli insanlara ek olarak, sıcaklığınız ve samimiyetiniz var. Ve deniz var
Sinema, tiyatro ve dizi üçlüsü ortasında olmaktan memnunluk duyduğun, sana en keyif veren sanat kısmı hangisi?
Oğuzhan Çemi
-Açıkçası ben sinemayı tercih ediyorum. Sinema güya sona ermeyen bir eser üzere geliyor bana. yıllar daha sonra yine yeniden izlenebilen bir eser üzere aslında. Bir öyküyü 100-120 dk anlatıp, vakte bırakıyor. Diziler olağan olarak tekrar izlenebiliyor ancak sinema üzere bir tesire sahip olmuyor bir süre daha sonra. Dizilerin birçok reyting maksatlı olduğu için sanatsal tasası düşük olabiliyor. Tiyatro için söyleyebileceğim şey şu ki, fazlaca emek isteyen bir şey. Tabiki tiyatro eğitimi aldım ama bir tiyatrocu değilim. Tiyatrocularımız tiyatroyu öbür bir yere koyuyorlar bunu biliyorum.
Tatyana Cherdyntseva
-Tiyatro 25 yılı aşkın müddettir benimle… Her vakit kalbimde olacak. Sinema ise 13 yıldır benimle ve bu sahiden bir hayat biçimi lakin tiyatroyu hayatımdan çıkaramam. Bu bir aşk. Yani diziler sizi tanınan ve tanınır kılar. Bu güzel. Palavra söylemeyeceğim, bu mesleğe popülerlik için girmedim fakat bu hoş bir bonus ve dizi bir seri üretimdir. Yani, kesin teslim tarihleri, epeyce ölçüde gereç ve kimi vakit provalar için kâfi vakit bile olmuyor. Bu niçinle epey fazla çalışmak gerekiyor. Sinemalara gelince, hazırlıklara, provalara, direktörle çalışmaya daha epey vakit var. Süreç daha derin ve daha zahmetli. Birden fazla başrol olmak üzere birfazlaca uzun metrajlı sinemada rol aldım. Bu gerçek bir heyecan!
Bu ortada, tiyatro oyuncularının sinema oyuncularına nazaran büyük bir avantajı var – güç alışverişi! Sinema oyuncuları da olağan olarak ortaklarıyla, sinema takımıyla, direktörle güç alışverişinde bulunurlar fakat yalnızca tiyatroda oyuncu, seyirciyle her saniye direkt güç alışverişinde bulunur ve tiyatroda yanlışa yer yok. Tiyatroda bir diğerinin hayatının başından sonuna kadar birkaç saat yaşar, salona kuvvetli bir güç yayar ve sonunda harap bir biçimde selam vermeye sarfiyat lakin seyirci gücü, şükran ve alkışlarla dolu olarak meskene döner. Bu muhakkak bir defa denediğinizde artık bırakamayacağınız en büyük ilaçtır.
Buradan bir sonuç çıkarıyorum ve mesleğimi tüm artılarıyla ve eksileriyle seviyorum.
Rol seçimlerinde dikkat ettiğin ögeler neler?
Oğuzhan Çemi
-Bugüne kadar oynadığım sinema ve dizilerde daima yabancı karakterleri canlandırdım. Sanıyorum dış dörünüşüm Türklerin dış görünüşüne pek benzemiyor. Artık bir kırılma olsun istiyorum. Zira bir Türk karakteri canlandırmak istiyorum. İçinde bulunduğum son dizi ‘Acı Tuzlu Aşk Denizi’ dizisinde her ne kadar yabancı lisanda de oynasam Türk bir karakteri canlandırdım. O taraftan bu rol geldiği için hayli memnunum.
Rol seçimleri mesleğinizin başındayken aslında biraz güç oluyor. Daha ileri basamaklara ilerlenildiğinde istediğiniz karakteri oynamak konusunda daha özgür olabiliyorsunuz. Şu etapta da karakter ve mizaç olarak bana uygun olmadığını hissettiğim bir rolü de tabiki canlandırmıyorum ve birkaç projeyi de bu sebeple reddettim. Canlandırabilirdim lakin o izleyiciye geçmeyebilirdi. Zira yalnızca âlâ oyuncu olmanız da yetmiyor. Bunu dış görünüşünüz de pek tesir ediyor.
Evet tahminen oyuncu rol seçmez lakin kişinin kendisini daha hayli heyecanlandırdığını seçmesi değerli bir husus. Klişeyi kırmak istiyorum. Ben rol seçerim yani seçmek isterim günün sonunda. O karakterin karşı tarafta hissedilebilmesi için evvel oyuncunun bunu epey âlâ hissetmesi gerekir.
Tatyana Cherdyntseva
-Her şeydilk evvel, kıssanın kendisi! Benim için sinemanın ana fikir kıymetli. daha sonra tabi ki bayan kahramanımı ayrıntılı incelerim, onunla ortak özellikler bulmaya çalışırım, ‘İmajına ne katabilirim, ondan neler öğrenebilirim’ diye düşünürüm. Genel olarak karakteri anlamak benim için değerli. Aksi takdirde rol çalışmayacaktır. Genel olarak şanslıydı, tek tip bir oyuncu olmadım. Hem düzgün bayan kahramanları birebir vakitte makûs olanları oynadım. İmajları da fazlaca farklı; bayan kahramanlar, metresler, hatalılar, cahiller, hanımlar, saf aptallar ve kurnaz kişilikler. Yalnızca rol için kendime bakıyorum ve karakterimin daha karakteristik özelliklerini yüzeye çıkarıyorum ve doğal ki motifleri anlamalı ve sonunda kahramanımı haklı çıkarmalıyım, bunu seviyorum.
Oğuzhan bu sorumu sana soracağım; Türkiye’ de artık televizyon yerine dijital medyalarda dizi üretimleri biraz daha arttı. Dijital medyada senin ortasında olduğun bir proje var mı?
Aslında dijital platformlar direktörün de oyuncunun da elini rahatlatan mecralar. Orada daha özgür olabiliyorsunuz elbette. Senaryoya uygun olarak özgürce yapılabilen bir platform olduğu için âlâ oyunculukların olduğu da bir yer. O yüzden destekliyorum olağan olarak. Televizyonlar biraz reyting biraz sansürle durdurulabilen bir yer. Platformlar dala hizmet eden bir yer.
Televizyon hiç bir vakit bitmeyecek, daima olacak. Bilhassa bizim üzere ülkelerde epey uzun müddet devam edecek. O yüzden televizyonları terk edilmiş üzere görmektense orada yayınlanan yapıtları kurtarmamız gerekir. Tahminen ileride bununla ilgili yasal bir düzenleme de gelebilir.
Oyunculukta eğitimin değeri nasıldır? Bu mesleği hangi kıymetlerle etkiliyor?
Oğuzhan Çemi
Oyunculukta en kıymetli şey eğitimin kendisi olağan olarak. Doğal bir yetenek, doğal bir güzelliğiniz olabilir, ekran ışığınız olabilir ancak eğitiminiz şayet olmazsa bu ışığınızı yansıtmanız pek mümkün değil. Orada duran bir model olabilirsiniz. Oyunculuk senaryoda yazılan karakteri izleyiciye aktarmak için bir araçtır. Oyuncunun en büyük aracı vücududur ve vücut de bir enstrüman üzeredir. Elinizdeki senaryoyu okuyup, araştırıp vücut enstrümanınızla düzgün bir biçimde kullanıp o karakterin gerçeklik hissini izleyiciye aktarmanız gerekiyor. Nasıl bir müzik aletini alıp kullanmak için bir eğitim gerekiyorsa oyunculuk da öyledir. Kesinlikle vücudunuzu kullanmanız gerekir. Yoksa sırf ekranda hoş ve güzel görünen bir fotoğraf olarak kalabilirsiniz.
Oyunculuğun haricinde hayatımın büyük bir kısmını okuyarak, eğitim alarak ve spor yaparak geçiriyorum. Bunlar oyunculuğumu destekleyen de bir şey öte yandan. Az evvel de belirttiğim üzere vücut enstrümanını en güzel geliştiren şeylerden biri de spor yapmak. bununla birlikte kick boks antrenörüyüm. Bir asker ve antrenör geçmişim olduğu için sporun ortasında kalmak oyunculuğumu geliştiren de bir alan. Bu tabi hem de o sıkıntı set kuralları altında vücudumun ayakta kalabilmesi için de çok olumlu yansımalar yaratıyor.
Ayrıca yabancı lisan ise evvel bir hobi olarak başladı ve akabinde Rus Lisanı ve Edabiyatı Kısmı okuyup, mezun oldum. Akademik eğitim benim daima hayatımda olan bir şey. Bu dizide başrol seçilmemle de yararını görmüş oldum.
Tatyana Cherdyntseva
-Hepimize farklı yetenekler verildiğinden eminim. Bir çocuk tabiatı gereği esnekliğe sahipse lakin bunu geliştirmezse, balerin yahut jimnastikçi olmaz. Oyuncu da o denli; kendini anlayabilmeli, bedenini, zihnini ve kalbini, hislerini denetim edebilmeli. ‘Tiyatro ve sinema yasalarını’ bilmelidir. Bir oyuncunun yalnızca mesleğinin başında değil, ömrü boyunca öğrenmesi ve gelişmesi gerektiğine inanıyorum. Kendinizi donatın ki verecek bir şeyiniz olsun.
Bir oyuncu olarak bu mesleği yapmak isteyen insanlara nasıl tavsiyelerde bulunmak istersin?
Oğuzhan Çemi
-Ben bu mevzuda epeyce şanslıyım zira çabucak hemen başında epeyce yeterli eğitmenlerle ve oyuncularla karşılaştım. Abdül Süsler, Dilek Aba, Ebru Soyluerden, Can Kılcıoğlu üzere isimler… Saydığım isimlerin birçoğu Müşfik Kenter’in ekolünden gelen eğitmenler. Onlardan eğitim almanın verdiği talihi yaşıyorum. Biroldukca ünlü aktör, aktris yeni bir role hazırlanırken oyuncu koçlardan aldıkları özel derslerle kendilerini güncellemiş ve tecrübelerini arttırmış oluyorlar. Şu an Hollywood’da bile bir sinemaya başlarken yalnızca o karakter için kendisini dışarıdan goren bir gözle, oyuncu koçu ile bir arada çalışıp muvaffakiyete ulaşabiliyorlar. Oyuncu olmak isteyenlere tavsiyem bu işi hayli güzel bilen eğitmenlerden eğitim almaları ayrıyeten bunun sonu olmayan bir müddetç olduğunu unutmamaları. Bende Craft’da ve Tiyatral Sanatlar Akademisi’nde eğitimler almama karşın önümüzdeki devirde Rusya’da ‘Skola Dramı Germana Sidikova’da yeni bir eğitime başlıyorum.
Son olarak sizlere hem bu projemizi birebir vakitte oyunculuğa bakış açımızı okurlarınızla paylaşmamamıza imkan verdiğiniz için teşekkür ederim.
Tatyana Cherdyntseva
-Sanat fakültesinin birinci yılında, birinci oyunculuk sınıfımızda, hocamız bize bir soru sormuştu: ‘’Oyunculuk yapmadan ya da tiyatrosuz yaşanır mı? Yanıtınız evet ise, artık ayrılın.’’ Doğal ki herkes yapamayacağını söylemiş oldu. Bir hafta daha sonra, kimileri ayrılmak istedi. Zira her gün sabah 7:30’dan akşam 10’a kadar müsaadesiz çalıştık (4 yıllık eğitimin tamamı).
Ama ‘öğrenmesi güç – savaşta kolay’ – (Rus atasözü)
Bu yüzden oyuncu olmak isteyenlere tavsiyem; sizin için en kıymetli şey, en azından başlangıçta, verme muhtaçlığı hissetmek ve hayli çalışmak olmalıdır. Konstantin Sergeevich Stanislavsky’nin dediği üzere: ‘Sanatı kendi ortasında sev, kendini sanatta değil’ ve daima olarak etrafındaki, ortasındaki dünyayı inceleyen, ömrü boyunca kendisi üzerinde çalışmaya hazır olan ve seyirciye değerli bir şey söylemesi gerekiyor olan kimse, muvaffakiyet onu bekliyor. Her durumda, herkese yeterli bahtlar diliyorum…
Sohbetimizi görselleyen fotoğraf sanatkarı Oğuzhan Muntazam’a, misafirperverliği için Fern restoranta ayrıyeten teşekkürlerimi iletmek isterim. Kendinize Kadıköy’de bir kahve ısmarlamak isterseniz Fern’e gidip o nefis kokuları içinize çekerek bir fincan kahve içebilirsiniz.
Buket Harıkçı
Oğuzhan Çemi
Tatyana Cherdyntseva
Oğuzhan Muntazam
Şimdiden herkese keyifli okumalar dileriz…
Oğuzhan Cemi ve Tatyana Cherdyntseva kimdir, niye oyunculuk?
Oğuzhan Çemi
-1980 İstanbul doğumluyum. Uzun yıllar silahlı kuvvetlerde nazaranv yaptığım devirlerde içimde daima oyunculuk aşkı vardı. Tabiki nazaranvim sebebiyle bunu yalnızca amatör olarak tiyatro ve yaratıcı drama eğitimleri ile devam ettirebiliyordum lakin emekli olduktan daha sonra profesyonel olarak yapmaya karar verdim.
Oyunculuk eğitimimi Craf Oyunculuk Atölyesi’nden aldım. Derslerimizin içeriğinde kamera önü oyunculuk eğitimi de vardı. Akabinde Tiyatral Sanatlar Akademisi Vakfı’nda da burslu bir daha tiyatro ve doğaçlama eğitimleri aldım. Bu eğitimlerle bir arada eş vakitli olarak ufak ufak projelerde yer almaya başladım. Biroldukca reklam sinemasında oynadıktan daha sonra son iki, üç yıldır ‘Savaşçı, Sol Yanım, Naim Cep Herkülü’ üzere dizi ve sinemalarda rol aldım. Son olarak da Rus devlet kanalında yayınlanacak olan bir daha Rus imali ‘Acı Tuzlu Aşk Denizi’ isimli dizide başrol oynadım. Çekimlerini Fethiye’de yaptık. Artık ikinci dönem için görüşmeler yapıyoruz. Benim için epey hoş, eğlenceli bir deneyimdi.
niçin oyunculuk probleme karşılığım ise oyunculukla ilgilenmeye başladıktan daha sonra fark ettim ki bir oyuncu hislerini özgür bir biçimde yansıtabilmekte. Beşerler günlük hayatlarında maalesef bunu yapma lüksüne sahip değiller. Günlük hayatta gerçek hislerimizi pek yansıtamıyoruz. Hepimizin yüzünde bir maske var. Toplum ne istiyorsa ona nazaran hareket etmek zorunda kalıyor ve onu göstermek zorunda hissediyoruz. Sahnede keyifli bir insanı canlandırmanız gerekiyor ise sahiden içinizdeki o memnun çocuğu gösterebiliyorsunuz. Sonlu, agresif, korkak ya da telaşlı bir karakter hiç fark etmez kendi ortasındaki o hisleri yansıtmış oluyorsun. Maalesef gündelik hayatta hiç birimiz doya doya hislerimizi gösteremiyoruz, paylaşamıyoruz. Ben o yüzden de oyunculuk yapmayı hayli seviyorum. İçimdeki o hisleri gösterebilmek için. Birçoğumuz üzere ben de işim gereği senelerca bunu yapamadım artık her projede bu özgürlüğü tadıyorum.
Tatyana Cherdyntseva
– Ben Tatyana Cherdyntseva. Belarus’un Minsk’te kentinde sanatçı bir ailede doğdum. Müzik yeteneklerimi geliştirmek için Ulusal Akademik Bolşoy Opera ve Bale Tiyatrosu’ndaki Çocuk Müzikal Tiyatrosu stüdyosuna gittim. “Peter Pan” müzikalinde (Wendy’nin rolü) 13 yaşında birinci büyük rolümü almış ve profesyonel bir direktörle rol üzerinde çalışma bahtı bulmuştum. Prova sürecinde ise oyunculuktan öteki hiç bir şey yapmak istemediğimi fark ettim. Profesyonel bir oyuncu olma dileği bir gaye haline geldi. Tiyatro okuluna girdim ve daha sonra Minsk Sanat Koleji’ne, gelecekteki mesleğimin temelini atan Nikolai Nikolaevich Belyan’ın rehberliğinde oyunculuk kursuna girdim. Üçüncü yılımda, Belarus Devlet Müzikal Tiyatrosu’nda solist olarak sahne aldım.
Akademide okurken bile benim için bir yenilik olan Belarusfilm’in seçmelerine gitmeye başladım zira sinemalarda oynamayı planlamadım lakin sahnedeki meslektaşlarım beni teşvik etti. ‘Kurtar ya da Yok Et’ sinemasında askeri hemşire olarak birinci kamera önü rolümü aldım ve Almanca oynamak gerekiyordu. Kolay değildi, lakin bu rolü başardım ki daha sonrasında kast yöneticilerinin ve direktörlerinin ilgisini hissettim ve seçmelere davetler gelmeye başladı. Lakin tiyatroda oynamaya devam ettim. Bu niçinle, bana o denli geliyor ki bu meslek beni seçti!
Sence oyunculuk nedir ve niye kıymetlidir?
Oğuzhan Çemi
-Oyunculuk Maisner’in dediği üzere ‘’Hayali koşullar altında yaşamaya devam etmektir.’’ Aslında niye oyunculuk yaptığımın tam olarak karşılığı da bu. Bence yalnızca oyuncular için değil seyredenler için de biroldukca hissin açığa çıkmasına yardımcı oluyor. izleyiciye görsel olarak, müzikle ve kıssayla birden hayli duyusuna hitap etmiş oluyoruz. Yaşadığımız bu günlük hayattın koşuşturması içerisinde kullanamadığımız ve üzerini kapattığımız hislerimizi, izlediğimiz birfazlaca yapıtla yüzeye çıkartıyoruz. sıradan bir örnek vermek gerekirse; gün içerisinde hiç ağlamıyorsun ancak akşam romantik yahut hüzünlü bir sinema izlediğin vakit ağlamaya başlıyorsun. Senaryo ve dizinin içeriği seyircinin hislerini dışarı çıkartmış oluyor. Gerilimli bir günün akabinde güldürü sineması izlediysen kahkahalar atıp his durumunu değiştirebiliyorsun. İçindeki memnunluk ve sevinç hissini o oyunculuklar ve senaryo yardımıyla dışarı yansıtabiliyorsun. Seyirci açısından durumu ele aldığımızda bunları söylemek mümkün ve bunun da değerli bir durum olduğunu düşünüyorum. Birinci soruda yanıtım oyuncular içindi bu sorunun karşılığı ise oyuncuları izleyen seyirciler için. Eserler ortaya çıktıktan daha sonra günlük hayatın geriliminden üzerini örttüğümüz hislerimizi sinema, tiyatro, müzik, fotoğraf üzere sanat kısımlarıyla o hislerimizi yaşamamıza imkan sağlamış oluyoruz.
Tatyana Cherdyntseva
Kendimden başlayacağım. Oyunculuk yapmadan yaşayamam. Yaşayamıyorum, nefes alamıyorum, sevinemiyorum. Yalnızca tüm artıları ve eksileri ile daima çalışmak beni sahiden memnun ediyor! Zira şu ya da bu karakter üzerinde çalışarak, onun davranışlarını, güdülerini, kıssasını anlamaya çalışarak kendimi ve genel olarak insan tabiatını daha derinden anlıyorum. Yeni, bahadır, hoş, kimi vakit korkutucu hisler yaşıyorum hatta kimilerini kendi hayatımda asla yaşayamayacağım.
Oyunculuk izleyici için niye değerlidir sorusunun karşılığı ise şimdi tıpkı; hisleri deneyimlemek. Memnunluk, sevinç, öfke, ümitsizlik, hasret, aşk… Beyaz perde önünde yahut tiyatroda otururken hisleri hissetmek. Ağlamak ve gülmek, empati kurmak ve bundan çekinmemek. ömrümüz her geçen gün hızlanıyor. Kıymetli şeyleri düşünecek vaktimiz yok. Oyunculuğun gayesi, insanların zihinlerini kalpleri aracılığıyla etkilemek ve onları daha güzel hale getirmektir.
Oyunculuğun geleceği nereye gidiyor?
Oğuzhan Çemi
-Ekonomik dertler sebebiyle biroldukca üretimci, senarist, direktör ve oyuncu aslında bölümün ortasında olan herkes maalesef daha fazlaca izlenecek eserler üzerine yoğunlaşıyorlar ve işin kalitesi düşebiliyor. ‘’Sanat sanat için mi, sanat toplum için mi?’’ sorusunun güncellenmesi gerektiğine inanıyorum. ‘’Sanat sanat için mi, sanat para için mi?’’ olabilir şu an. İçinde ekonomik dertler olan işler, fastfood yapıyor o süreci. Tüketim toplumu olduğumuzdan beri tıpkı yemek alışkanlıklarımız üzere her şey biraz fastfood hayat biçiminden nasibini alıyor. Günümüzün ömür tarzları sanata da şüphesiz yansımış oluyor. Dijital platformlar tahminen biraz can simidi üzere gözüküyor. Orada biraz daha reyting tasası olmadığı için daha sanata kıymet veren kaliteli eserler çıkabiliyor. Lakin TV izleyicileri için tıpkı şeyi söyleyemeyebiliriz. Bu durum bir ayrışmaya gidiyor. Ülkenin sosyo-kültürel yapısına bakılırsa iki sınıfa ayırırsak AB kümesi daha epeyce dijital platformalara kayıyor, total kümesi ise televizyon izliyor genel olarak. Reklam verenlerde tabi buna göre bir akış ortasında kalıyor. Televizyon izleyenlerin sosyo-kültürel yapısına nazaran reklamlar da değişiyor. Tahminen bu dijital platformlar oyunculuk manasında bir can simidi olabilir dediğim üzere. Bence bütün dalın, önümüzdeki devirlerde şapkalarımızı önümüze alıp düşünmemiz gerekiyor. Tabi ben bunları ikaz ediyormuş üzere bir pozisyonda değilim. Bu işe epey yeni gönül vermiş birisiyim. Yalnızca tahminen eski izleyici yeni oyuncu olarak daha net görüyor olabilirim.
Tatyana Cherdyntseva
-Bu hususta yorum yapmak benim için güç artık biroldukca farklı usul kullanan oyunculuk okulu var. Yani tiyatro ve sinema sanatının gelişmeninde her şey hareketlidir, değişir, gelişir… Her şeyin çeşitliliği içinde düşük kaliteli şeyler de ortaya çıkar lakin başyapıtlar da doğar. Bana o denli geliyor ki bu biçimde bir durumda herkes beğenisine bakılırsa bir şeyler bulabilir. Her bin başarısız deneme ve kusur için her vakit bir keyifli keşif olacaktır. Bu niçinle optimist kalıyorum ve sanatımızın yaşayacağına ve sırf ileriye ve üste hakikat ilerleyeceğine inanıyorum!
En son ortasında olduğun projede başrol oynadın. Bize biraz bu projeden bahseder misin?
Oğuzhan Çemi
-Rusya devlet kanalında yayınlanacak Rus imali bir proje. Cast arayışı içine girdiklerinde beni bu proje için uygun bulmuşlar ve birkaç ay evvel irtibata geçtiler. Çekimlerin bir kısmı ülkemizde oldu bir kısmı Rusya’da. Öykünün ikinci ve daha sonraki kısımları Türkiye’de çekilecekti. Oynadığım karakter Rusça konuşan Türk bir karakter. Teklif bana ulaştığında heyecanlandım. Kesinlikle ortasında olmak istedim bu projenin zira hem de Gazi üniversitesi Rus Lisanı ve Edebiyatı da mezunuyum. Bunu oyunculuğum ile birleştirmek yani aldığım iki eğitimi bir ortada kullanmak hayli farklı bir heyecandı.
Hikayede Rusya’da başlayıp eski münasebetinde problemler yaşayan bir bayanın Türkiye’de tatile gelmesi ve olumsuz olaylar yaşadıktan daha sonra onu bulunduğu durumdan kurtaran Akif karakterini canlandırdım. Çekimler yaklaşık bir ay kadar Fethiye’de sürdü. Tüm kısımları çektik. Artık montaj etabında ve yayınlanmasını bekliyoruz. Ayrıyeten biz de heyecanla ikinci dönem için haber bekliyoruz zira kıssa yarım kaldı.
Özellikle takımımız hayli kozmopolitti. Direktörümüz Rus, üretimcimiz Çeçen, kostüm grubumuzda Ukrayna’lı arkadaşlar vardı. Ermeni, Azeri beşerler vardı teknik kısmında. Bayan başrol oyuncumuz bir daha Belaruslu’ydu. Türk olarak ben vardım. Çok disiplinli olduklarını gördüm. Benim esasen alışkın olduğum bir şey disiplin. Bu projedeki tüm takımın da bu biçimdesine disiplinle çalışması hepimizi memnun etti. Herkes kendi işine son derece saygılı ve özenliydi. Bunları gözlemlemek hem öğretici oldu birebir vakitte keyifli. Umuyorum bu proje gerçekleşirse ortalarında bir daha olabileceğim. Ayrıyeten muhtemelen o projeyi ülkemizde de izleme bahtımız olacak.
Tatyana Cherdyntseva
-Tabii ki! ‘Acı-Tuzlu Aşk Denizi’, Türkiye’de, Rus televizyonunun ana akım kanallarından Rossiya 1 için çekilen birinci projelerden biri. Dizi, Türk oyuncuların ve sinema grubunun bir kısmının iştirakiyle dört kısımlık bir melodram. Aslında bu projeye Fethiye’de çekildiği için iş tatili demek daha uygun olurdu. Benim için unutulmaz bir proje…Türkiye’de birinci defa sinema çektim. Birinci sefer yabancı bir sinema takımıyla çalıştım. Bu projede her şey bir ortaya geldi. Hoş, romantik bir öykü. Yani epeyce uluslu sinema takımımız, Rus ve Türk tarafınca kusursuz oyuncular, olağanüstü bir direktör, yetenekli bir kameraman ve bununla birlikte hepsi sevinçli, kibar ve arkadaş canlısı insanlardı. Müsaade günümde bile çekime gelmek istedim. Bu benim için inanılmaz bir tecrübeydi, unutulmaz bir macera yaşadım ve kuvvetli dostluklar edindim.
En son ortasında olduğun projende yahut başkalarında yaşadığın en değişik tecrübe neydi?
Oğuzhan Çemi
-Filmin final sahnesinde başrolü paylaştığım oyuncu arkadaşım Tatiana’ya evlenme teklifinde bulunuyordum ve yüzüğü taktığım anda birbirimize bakıp gülümsüyorduk. Aslında senaryo böyleydi. Biz bunu çekerken apansızın direktörümüz ‘’Öpüşmeden evlilik teklifi mi olur?’’dedi. Tabi epey şaşırdım zira Türkiye’de bu şekil sahneler senaryoya kesinlikle yazılır ve oyuncu bunu bilir hatta onay alınır. Direktörün o an ortasından gelince ve fazlaca doğal olacağını düşününce rol arkadaşımla bunu kabul ettik ve doğaçlama bir biçimde o sahneyi ekledik. Sinemanın son sahnesi şu ana kadar yaşadığım en enteresan tecrübe oldu.
Tatyana Cherdyntseva
-Tüm projelerimi düşünürsem, bu biçimde muhtemelen en tuhaf ve en olağan dışı şey, kahramanın sahnelerden birinde gerçek bir sığır gözü yemesi gerekiyordu. (‘Messing’in Öğrencisi’ dizisi) Tabiki hem sahnede tıpkı vakitte sette her vakit her şeye hazırdım ve malesef bu da oldu. Gözün tadının epey daha makûs olacağını düşünmüştüm. Bu ortada lakin İlaha şükür, kahramanın gözü yerken mutluymuş üzere davranmasına gerek yoktu.
Bu Rus-Türk projemizde ise bir epeyce şey benim için sıradışıydı. Lakin komik anılarımdan biri, çekimler sırasında aslına bakarsan arkadaş olduğumuz, yetenekli oyuncu Oğuzhan, direktörümüzün son sahneye senaryo dışı bir öpüşme sahnesi koymasıyla biraz başı karıştı. Rusya’da kimi vakit işler direkt sette oluşturulur. Senaryoyu değiştirmiyoruz ancak doğaçlama yapma özgürlüğümüz de var. Bir şeyler icat ediyoruz, bir şeyler ekliyoruz, bir şeyler kesiyoruz. Benim için bu öpücük sürpriz değildi. Öpücüksüz aşk sineması olur mu? Kıssa için bir artı olacağı ortaya çıktı ve ekledik. Utangaçlık, heyecan, dikkat ve hassasiyet – bunların hepsi finaldeydi ve fazlaca inandırıcı görünüyordu. Kıssa de bu biçimde olmalı esasen.
Örnek aldığın aktörler var mı? Bundan daha sonrası için hayallerin neler?
Oğuzhan Çemi
-Christoph Waltz beğendiğim ve örnek aldığım bir oyuncu. Türkiyenin Christoph Waltz’u olmak isterim. Ayrıyeten ‘Soysuzlar Çetesi’ sinemasından daha sonra hayranlığım giderek arttı. Kendisi Oscar ödüllü bir oyuncudur. Ödül aldığı bu sinemada birkaç lisanı anadili üzere kullanan bir nazi albayını canlandırıyor. Hayalimdeki rol tam olarak bu. O sinemadaki o karakter tam olarak benim idolüm diyebilirim. Bir sinema sinemasında birkaç lisanı epeyce akıcı kullanabilen oyuncu olmayı fazlaca isterim. Bir de hani denir ya ‘’Ülkemi yurtharicinde temsil etmek istiyorum.’’ diye benimki biraz zıt oldu evvel yurtharicinden başladım. Bu yurtdışı projelerinde olmayı tabiki fazlaca istiyorum ancak umarım önümüzdeki devirde kendi izleyicilerimizle de buluşuruz.
Tatyana Cherdyntseva
-Bir sürü dileğim ve planım var. Bir periyot projesinde oynamak isterim. Örneğin, Shakespeare’in Leydi Macbeth. Bir fantastik sinemada (Black Mirror üzere bir şey) oynamak isterim. Hakikaten Rusya haricinde çalışmaya başlamak istiyorum. Çok değişik. Artık İngilizce çalışıyorum fakat Türkçe öğrenmeye başlamayı düşünüyorum niye olmasın? Çekim yapmak için Türkiye’ye dönmeyi hayal ediyorum. Burada çalışmayı nitekim hayli sevdim. Kusursuz yetenekli insanlara ek olarak, sıcaklığınız ve samimiyetiniz var. Ve deniz var
Sinema, tiyatro ve dizi üçlüsü ortasında olmaktan memnunluk duyduğun, sana en keyif veren sanat kısmı hangisi?
Oğuzhan Çemi
-Açıkçası ben sinemayı tercih ediyorum. Sinema güya sona ermeyen bir eser üzere geliyor bana. yıllar daha sonra yine yeniden izlenebilen bir eser üzere aslında. Bir öyküyü 100-120 dk anlatıp, vakte bırakıyor. Diziler olağan olarak tekrar izlenebiliyor ancak sinema üzere bir tesire sahip olmuyor bir süre daha sonra. Dizilerin birçok reyting maksatlı olduğu için sanatsal tasası düşük olabiliyor. Tiyatro için söyleyebileceğim şey şu ki, fazlaca emek isteyen bir şey. Tabiki tiyatro eğitimi aldım ama bir tiyatrocu değilim. Tiyatrocularımız tiyatroyu öbür bir yere koyuyorlar bunu biliyorum.
Tatyana Cherdyntseva
-Tiyatro 25 yılı aşkın müddettir benimle… Her vakit kalbimde olacak. Sinema ise 13 yıldır benimle ve bu sahiden bir hayat biçimi lakin tiyatroyu hayatımdan çıkaramam. Bu bir aşk. Yani diziler sizi tanınan ve tanınır kılar. Bu güzel. Palavra söylemeyeceğim, bu mesleğe popülerlik için girmedim fakat bu hoş bir bonus ve dizi bir seri üretimdir. Yani, kesin teslim tarihleri, epeyce ölçüde gereç ve kimi vakit provalar için kâfi vakit bile olmuyor. Bu niçinle epey fazla çalışmak gerekiyor. Sinemalara gelince, hazırlıklara, provalara, direktörle çalışmaya daha epey vakit var. Süreç daha derin ve daha zahmetli. Birden fazla başrol olmak üzere birfazlaca uzun metrajlı sinemada rol aldım. Bu gerçek bir heyecan!
Bu ortada, tiyatro oyuncularının sinema oyuncularına nazaran büyük bir avantajı var – güç alışverişi! Sinema oyuncuları da olağan olarak ortaklarıyla, sinema takımıyla, direktörle güç alışverişinde bulunurlar fakat yalnızca tiyatroda oyuncu, seyirciyle her saniye direkt güç alışverişinde bulunur ve tiyatroda yanlışa yer yok. Tiyatroda bir diğerinin hayatının başından sonuna kadar birkaç saat yaşar, salona kuvvetli bir güç yayar ve sonunda harap bir biçimde selam vermeye sarfiyat lakin seyirci gücü, şükran ve alkışlarla dolu olarak meskene döner. Bu muhakkak bir defa denediğinizde artık bırakamayacağınız en büyük ilaçtır.
Buradan bir sonuç çıkarıyorum ve mesleğimi tüm artılarıyla ve eksileriyle seviyorum.
Rol seçimlerinde dikkat ettiğin ögeler neler?
Oğuzhan Çemi
-Bugüne kadar oynadığım sinema ve dizilerde daima yabancı karakterleri canlandırdım. Sanıyorum dış dörünüşüm Türklerin dış görünüşüne pek benzemiyor. Artık bir kırılma olsun istiyorum. Zira bir Türk karakteri canlandırmak istiyorum. İçinde bulunduğum son dizi ‘Acı Tuzlu Aşk Denizi’ dizisinde her ne kadar yabancı lisanda de oynasam Türk bir karakteri canlandırdım. O taraftan bu rol geldiği için hayli memnunum.
Rol seçimleri mesleğinizin başındayken aslında biraz güç oluyor. Daha ileri basamaklara ilerlenildiğinde istediğiniz karakteri oynamak konusunda daha özgür olabiliyorsunuz. Şu etapta da karakter ve mizaç olarak bana uygun olmadığını hissettiğim bir rolü de tabiki canlandırmıyorum ve birkaç projeyi de bu sebeple reddettim. Canlandırabilirdim lakin o izleyiciye geçmeyebilirdi. Zira yalnızca âlâ oyuncu olmanız da yetmiyor. Bunu dış görünüşünüz de pek tesir ediyor.
Evet tahminen oyuncu rol seçmez lakin kişinin kendisini daha hayli heyecanlandırdığını seçmesi değerli bir husus. Klişeyi kırmak istiyorum. Ben rol seçerim yani seçmek isterim günün sonunda. O karakterin karşı tarafta hissedilebilmesi için evvel oyuncunun bunu epey âlâ hissetmesi gerekir.
Tatyana Cherdyntseva
-Her şeydilk evvel, kıssanın kendisi! Benim için sinemanın ana fikir kıymetli. daha sonra tabi ki bayan kahramanımı ayrıntılı incelerim, onunla ortak özellikler bulmaya çalışırım, ‘İmajına ne katabilirim, ondan neler öğrenebilirim’ diye düşünürüm. Genel olarak karakteri anlamak benim için değerli. Aksi takdirde rol çalışmayacaktır. Genel olarak şanslıydı, tek tip bir oyuncu olmadım. Hem düzgün bayan kahramanları birebir vakitte makûs olanları oynadım. İmajları da fazlaca farklı; bayan kahramanlar, metresler, hatalılar, cahiller, hanımlar, saf aptallar ve kurnaz kişilikler. Yalnızca rol için kendime bakıyorum ve karakterimin daha karakteristik özelliklerini yüzeye çıkarıyorum ve doğal ki motifleri anlamalı ve sonunda kahramanımı haklı çıkarmalıyım, bunu seviyorum.
Oğuzhan bu sorumu sana soracağım; Türkiye’ de artık televizyon yerine dijital medyalarda dizi üretimleri biraz daha arttı. Dijital medyada senin ortasında olduğun bir proje var mı?
Aslında dijital platformlar direktörün de oyuncunun da elini rahatlatan mecralar. Orada daha özgür olabiliyorsunuz elbette. Senaryoya uygun olarak özgürce yapılabilen bir platform olduğu için âlâ oyunculukların olduğu da bir yer. O yüzden destekliyorum olağan olarak. Televizyonlar biraz reyting biraz sansürle durdurulabilen bir yer. Platformlar dala hizmet eden bir yer.
Televizyon hiç bir vakit bitmeyecek, daima olacak. Bilhassa bizim üzere ülkelerde epey uzun müddet devam edecek. O yüzden televizyonları terk edilmiş üzere görmektense orada yayınlanan yapıtları kurtarmamız gerekir. Tahminen ileride bununla ilgili yasal bir düzenleme de gelebilir.
Oyunculukta eğitimin değeri nasıldır? Bu mesleği hangi kıymetlerle etkiliyor?
Oğuzhan Çemi
Oyunculukta en kıymetli şey eğitimin kendisi olağan olarak. Doğal bir yetenek, doğal bir güzelliğiniz olabilir, ekran ışığınız olabilir ancak eğitiminiz şayet olmazsa bu ışığınızı yansıtmanız pek mümkün değil. Orada duran bir model olabilirsiniz. Oyunculuk senaryoda yazılan karakteri izleyiciye aktarmak için bir araçtır. Oyuncunun en büyük aracı vücududur ve vücut de bir enstrüman üzeredir. Elinizdeki senaryoyu okuyup, araştırıp vücut enstrümanınızla düzgün bir biçimde kullanıp o karakterin gerçeklik hissini izleyiciye aktarmanız gerekiyor. Nasıl bir müzik aletini alıp kullanmak için bir eğitim gerekiyorsa oyunculuk da öyledir. Kesinlikle vücudunuzu kullanmanız gerekir. Yoksa sırf ekranda hoş ve güzel görünen bir fotoğraf olarak kalabilirsiniz.
Oyunculuğun haricinde hayatımın büyük bir kısmını okuyarak, eğitim alarak ve spor yaparak geçiriyorum. Bunlar oyunculuğumu destekleyen de bir şey öte yandan. Az evvel de belirttiğim üzere vücut enstrümanını en güzel geliştiren şeylerden biri de spor yapmak. bununla birlikte kick boks antrenörüyüm. Bir asker ve antrenör geçmişim olduğu için sporun ortasında kalmak oyunculuğumu geliştiren de bir alan. Bu tabi hem de o sıkıntı set kuralları altında vücudumun ayakta kalabilmesi için de çok olumlu yansımalar yaratıyor.
Ayrıca yabancı lisan ise evvel bir hobi olarak başladı ve akabinde Rus Lisanı ve Edabiyatı Kısmı okuyup, mezun oldum. Akademik eğitim benim daima hayatımda olan bir şey. Bu dizide başrol seçilmemle de yararını görmüş oldum.
Tatyana Cherdyntseva
-Hepimize farklı yetenekler verildiğinden eminim. Bir çocuk tabiatı gereği esnekliğe sahipse lakin bunu geliştirmezse, balerin yahut jimnastikçi olmaz. Oyuncu da o denli; kendini anlayabilmeli, bedenini, zihnini ve kalbini, hislerini denetim edebilmeli. ‘Tiyatro ve sinema yasalarını’ bilmelidir. Bir oyuncunun yalnızca mesleğinin başında değil, ömrü boyunca öğrenmesi ve gelişmesi gerektiğine inanıyorum. Kendinizi donatın ki verecek bir şeyiniz olsun.
Bir oyuncu olarak bu mesleği yapmak isteyen insanlara nasıl tavsiyelerde bulunmak istersin?
Oğuzhan Çemi
-Ben bu mevzuda epeyce şanslıyım zira çabucak hemen başında epeyce yeterli eğitmenlerle ve oyuncularla karşılaştım. Abdül Süsler, Dilek Aba, Ebru Soyluerden, Can Kılcıoğlu üzere isimler… Saydığım isimlerin birçoğu Müşfik Kenter’in ekolünden gelen eğitmenler. Onlardan eğitim almanın verdiği talihi yaşıyorum. Biroldukca ünlü aktör, aktris yeni bir role hazırlanırken oyuncu koçlardan aldıkları özel derslerle kendilerini güncellemiş ve tecrübelerini arttırmış oluyorlar. Şu an Hollywood’da bile bir sinemaya başlarken yalnızca o karakter için kendisini dışarıdan goren bir gözle, oyuncu koçu ile bir arada çalışıp muvaffakiyete ulaşabiliyorlar. Oyuncu olmak isteyenlere tavsiyem bu işi hayli güzel bilen eğitmenlerden eğitim almaları ayrıyeten bunun sonu olmayan bir müddetç olduğunu unutmamaları. Bende Craft’da ve Tiyatral Sanatlar Akademisi’nde eğitimler almama karşın önümüzdeki devirde Rusya’da ‘Skola Dramı Germana Sidikova’da yeni bir eğitime başlıyorum.
Son olarak sizlere hem bu projemizi birebir vakitte oyunculuğa bakış açımızı okurlarınızla paylaşmamamıza imkan verdiğiniz için teşekkür ederim.
Tatyana Cherdyntseva
-Sanat fakültesinin birinci yılında, birinci oyunculuk sınıfımızda, hocamız bize bir soru sormuştu: ‘’Oyunculuk yapmadan ya da tiyatrosuz yaşanır mı? Yanıtınız evet ise, artık ayrılın.’’ Doğal ki herkes yapamayacağını söylemiş oldu. Bir hafta daha sonra, kimileri ayrılmak istedi. Zira her gün sabah 7:30’dan akşam 10’a kadar müsaadesiz çalıştık (4 yıllık eğitimin tamamı).
Ama ‘öğrenmesi güç – savaşta kolay’ – (Rus atasözü)
Bu yüzden oyuncu olmak isteyenlere tavsiyem; sizin için en kıymetli şey, en azından başlangıçta, verme muhtaçlığı hissetmek ve hayli çalışmak olmalıdır. Konstantin Sergeevich Stanislavsky’nin dediği üzere: ‘Sanatı kendi ortasında sev, kendini sanatta değil’ ve daima olarak etrafındaki, ortasındaki dünyayı inceleyen, ömrü boyunca kendisi üzerinde çalışmaya hazır olan ve seyirciye değerli bir şey söylemesi gerekiyor olan kimse, muvaffakiyet onu bekliyor. Her durumda, herkese yeterli bahtlar diliyorum…
Sohbetimizi görselleyen fotoğraf sanatkarı Oğuzhan Muntazam’a, misafirperverliği için Fern restoranta ayrıyeten teşekkürlerimi iletmek isterim. Kendinize Kadıköy’de bir kahve ısmarlamak isterseniz Fern’e gidip o nefis kokuları içinize çekerek bir fincan kahve içebilirsiniz.
Buket Harıkçı
Oğuzhan Çemi
Tatyana Cherdyntseva
Oğuzhan Muntazam